Van 't Hoff-symposium over chiraliteit

Makoto Fujita is universiteitshoogleraar aan de Universiteit van Tokio, Japan. Hij promoveerde in 1987 aan het Instituut voor Technologie van Tokio. Hij was vervolgens verbonden aan de Universiteit van Chiba en het Instituut voor Moleculaire Wetenschap (IMS) in Okazaki en werd in 1999 aangesteld als hoogleraar aan de Universiteit van Nagoya. In 2002 werd hij hoogleraar aan de Universiteit van Tokio, waar hij in 2019 werd benoemd tot universiteitshoogleraar. Sinds 2018 is hij ook buitengewoon hoogleraar aan het Instituut voor Moleculaire Wetenschap. In zijn onderzoek richt hij zich met name op: (1) gecoördineerde zelfassemblage: constructie van discrete nanoschaalstructuren, waaronder MnL2n archimedische/niet-archimedische vaste stoffen, door middel van door overgangsmetaalionen geïnduceerde zelfassemblage. (2) effecten van moleculaire opsluiting: het ontwikkelen/creëren van nieuwe eigenschappen en nieuwe reacties in de omsloten holten van zelfgeassembleerde coördinatiekooien. (3) kristallijne sponsmethode: gastuitwisseling van enkel kristal naar enkel kristal in de poriën van zelfgeassembleerde coördinatienetwerken wordt toegepast op een nieuwe röntgentechniek waarbij geen kristallisatie van de doelverbindingen nodig is. Hij heeft veel nationale en internationale prijzen gewonnen, zoals de Wolf Prize in Chemistry (2018) en de Grand Prix 2022 (Fondation de la Maison de la Chimie). 

Nathalie Katsonis promoveerde in 2004 aan de Université Pierre en Marie Curie. Zij begon haar onderzoek naar de wisselwerking tussen beweging, licht en moleculaire machines in de groep van Ludovic Jullien, waar zij de chromofoor bestudeerde die verantwoordelijk is voor de zweepslag van de flagel van paarse bacteriën. Voor haar postdoctorale onderzoek trad zij toe tot de groep van Ben Feringa om onderzoek te doen naar chiraliteit en orde in supramoleculaire assemblages. Als hoogleraar scheikunde aan de Rijksuniversiteit Groningen wil zij nu door middel van een systeembenadering de verborgen chemie aan het licht brengen achter de doelgerichte beweging die kenmerkend is voor levende systemen. 

Cornelia Meinert is CNRS-onderzoeksdirecteur aan de Université Côte d’Azur in Nice, Frankrijk. Na afronding van haar scheikundestudie aan de universiteiten van Rostock en Leipzig, Duitsland, promoveerde zij op de karakterisering van complexe milieumonsters aan het Helmholtz-centrum voor milieuonderzoek in Leipzig. Na vier jaar als postdoc te hebben gewerkt aan de interstellaire asymmetrische oorsprong van aminozuren aan de universiteit van Nice, Frankrijk, werd zij benoemd tot permanent onderzoekswetenschapper in de fysische chemie door het Franse CNRS (Centre national de la recherche scientifique). In 2018 werd haar door de Europese Onderzoeksraad een startsubsidie toegekend voor haar onderzoek naar een algemene hypothese voor het ontstaan van biologische homochiraliteit.

De onderzoeksgroep van professor Hartwig onderzoekt nieuwe reacties van organische verbindingen gekatalyseerd door overgangsmetaalcomplexen en kunstmatige metallo-enzymen. Het werk van de groep bestrijkt organische en organometaalsynthese, eiwitontwerp en mechanistische analyse. De groep onderzoekt kleinmoleculaire katalysatoren en metallo-enzymen voor selectieve organische transformaties zoals de functionalisatie van alkanen en aromaten, kruiskoppelingen, fluorering en polymeersynthese uit hernieuwbare grondstoffen. Met haar mechanistische studies heeft de groep nieuwe klassen van organometaalreactie ontdekt, waaronder reductieve eliminaties en alkaanfunctionalisatie. Professor Hartwig is bovendien de auteur van een gezaghebbend leerboek over organometaalchemie, getiteld 'Organotransition Metal Chemistry: From Bonding to Catalysis'.

Silvia Vignolini is directeur van de afdeling Sustainable and Bio-inspired Materials Department van het Max Planck Institute of Colloids and Interfaces in Potsdam en universiteitshoogleraar duurzaamheid en bio-geïnspireerde materialen aan de Chemistry Department in Cambridge. Ze studeerde natuurkunde aan de Universiteit van Florence, Italië. In 2009 promoveerde ze in de vastestoffysica aan het European Laboratory for non-Linear Spectroscopy en de natuurkundefaculteit van de Universiteit van Florence. In 2010 ging ze als postdoctoraal onderzoeker naar het Cavendish-laboratorium en de Plant Science Department in Cambridge. In haar onderzoek richt zij zich op het raakvlak tussen chemie, fysica van zachte materialen en biologie. Haar onderzoek is toegespitst op de vraag hoe biopolymeren worden geassembleerd tot complexe architecturen in levende organismen en hoe er gebruik van gemaakt kan worden voor de vervaardiging van duurzame functionele materialen. 

Carol Robinson is hoogleraar scheikunde aan de Universiteit van Oxford en oprichter-directeur van het Kavli Institute for Nanoscience Discovery in Oxford. Ze kreeg internationale erkenning omdat zij aantoonde dat massaspectrometrie een levensvatbare technologie is om de structuur en functie van eiwitten te bestuderen. Carol studeerde in 1979 af aan de Royal Society of Chemistry en promoveerde aan de Universiteit van Cambridge. Ze werd hoogleraar massaspectrometrie in Cambridge en keerde in 2009 terug naar Oxford om haar huidige functie te bekleden. In 2016 was ze medeoprichter van OMass Therapeutics (www.omass.com). Naast haar vele onderscheidingen kreeg ze in 2013 de onderscheiding van 'Dame' voor haar verdiensten voor de wetenschap en het bedrijfsleven.